بہ تو من مے بالم

و بہ هـر بغض نجیبے ڪہ دل تنگم را

بہ هـواے مددے یاد تو مے اندازد

 

 

 

بہ تو من مے بالم

و بہ اندوہ عمیقے ڪہ میان من و توست

عمق یڪ قطرہ ے اشڪ

اوج یڪ بوتہ ے نور

ڪہ مرا مے برد از خلسہ ے بودن با تو

تا بہ سرسبزترین نقطہ ے اوج

تا بہ آبادترین قلہ ے دور

 

 

 

بہ تو من مے بالم

بہ هـمین قطرہ ے اشڪ

و بہ سرچشمہ ے دنجش ڪہ در آن

نقش تصویر تو را مے بینم

نہ بہ اندوهـ 

بہ مهـر

دیدہ ام مے گرید

لبت آرام تر از آب بہ من مے خندد.

 

 

 

 

بہ تو من مے بالم .

و بہ خشم.

و بہ آن دم ڪہ دعا دشمن بدخواهـم را خوار ڪند

و بہ آنروز ڪہ "رنج "

ڪورہ راہ هـاے رسیدن بہ ترا در رہ ام هـموار ڪند

.

اے خوش آن بے رحمی

ڪہ ترا در نظرم یار ڪند !!

 

 

 

 

بہ تو من می‌بالم

تو ڪہ اندازهـ‌ے تقدیر مرا می‌فهـمی

ڪہ دل خستہ و دلگیر ِمرا می‌فهـمی

من ڪہ اندازہ پیمانہ ایے از "خود" ترا مے نوشم

وتو خورشید ِفراگیر ،

.مرا می‌فهـمی

 

 

 

 

بہ تو من مے بالم

و بہ هـر شب ڪہ مرا

با خودت

 

از پل لرزان ِ سر ڪوچہ ترس

گذرم میدهـے تا امنیت و صلح

و بہ تارے شب هـاے بلندم

خبرم میدهـے از ساعت صبح

 

 

 

 

من ڪجا یافتہ ام این عزت؟

ڪہ پر از حس تجلے شدہ ام در خلوت

عادتم دادہ بہ عُزلت یادت.

این سراے من و این یاد تو وُ این مهـلت

 

 

 

 

 

من ترا در جذبہ نیمہ شب خلوت دل

من ترا در حیرت ام از بودن یڪ هـمدل

من ترا در غیبت یاران دیدم

روز حس عرق سرد نیاز از تہ دل

 

 

 

 

پس چرا عمر گرانمایہ بہ تاوان ندهـم

ڪُنج این خلوت بے هـمتا را ؟

مطمئن باش بہ هـر بے سرو سامان ندهـم

مهـلت محو شدن در تو وُ

این بارگہ یڪتا را

 

 

 

شڪیبا سروری

این متن دومین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

زکات علم، نشر آن است. هر

وبلاگ می تواند پایگاهی برای نشر علم و دانش باشد. بهره برداری علمی از وبلاگ ها نقش بسزایی در تولید محتوای مفید فارسی در اینترنت خواهد داشت. انتشار جزوات و متون درسی، یافته های تحقیقی و مقالات علمی از جمله کاربردهای علمی قابل تصور برای ,بلاگ ها است.

همچنین

وبلاگ نویسی یکی از موثرترین شیوه های نوین اطلاع رسانی است و در جهان کم نیستند وبلاگ هایی که با رسانه های رسمی خبری رقابت می کنند. در بعد کسب و کار نیز، روز به روز بر تعداد شرکت هایی که اطلاع رسانی محصولات، خدمات و رویدادهای خود را از طریق

بلاگ انجام می دهند افزوده می شود.

این متن اولین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!

اگر همه ما تجربیات مفید خود را در اختیار دیگران قرار دهیم همه خواهند توانست با انتخاب ها و تصمیم های درست تر، استفاده بهتری از وقت و عمر خود داشته باشند.

همچنین گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. برخی هم انتشار نظرات خود را فرصتی برای نقد و ارزیابی آن می دانند. البته بدیهی است کسانی که دیدگاه های خود را در قالب هنر بیان می کنند، تاثیر بیشتری بر محیط پیرامون خود می گذارند.

 

 

 

 

به تو من مے بالم

و بہ هـر بغض نجیبے ڪہ دل تنگم را

بہ هـواے مددے یاد تو مے اندازد

 

 

 

بہ تو من مے بالم

و بہ اندوہ عمیقے ڪہ میان من و توست

عمق یڪ قطرہ ے اشڪ

اوج یڪ بوتہ ے نور

ڪہ مرا مے برد از خلسہ ے بودن با تو

تا بہ سرسبزترین نقطہ ے اوج

تا بہ آبادترین قلہ ے دور

 

 

 

بہ تو من مے بالم

بہ هـمین قطرہ ے اشڪ

و بہ سرچشمہ ے دنجش ڪہ در آن

نقش تصویر تو را مے بینم

نہ بہ اندوهـ 

بہ مهـر

دیدہ ام مے گرید

لبت آرام تر از آب بہ من مے خندد.

 

 

 

 

بہ تو من مے بالم .

و بہ خشم.

و بہ آن دم ڪہ دعا دشمن بدخواهـم را خوار ڪند

و بہ آنروز ڪہ "رنج "

ڪورہ راہ هـاے رسیدن بہ ترا در رہ ام هـموار ڪند

.

اے خوش آن بے رحمی

ڪہ ترا در نظرم یار ڪند !!

 

 

 

 

بہ تو من می‌بالم

تو ڪہ اندازهـ‌ے تقدیر مرا می‌فهـمی

ڪہ دل خستہ و دلگیر ِمرا می‌فهـمی

من ڪہ اندازہ پیمانہ ایے از "خود" ترا مے نوشم

وتو خورشید ِفراگیر ،

.مرا می‌فهـمی

 

 

 

 

بہ تو من مے بالم

و بہ هـر شب ڪہ مرا

با خودت

 

از پل لرزان ِ سر ڪوچہ ترس

گذرم میدهـے تا امنیت و صلح

و بہ تارے شب هـاے بلندم

خبرم میدهـے از ساعت صبح

 

 

 

 

من ڪجا یافتہ ام این عزت؟

ڪہ پر از حس تجلے شدہ ام در خلوت

عادتم دادہ بہ عُزلت یادت.

این سراے من و این یاد تو وُ این مهـلت

 

 

 

 

 

من ترا در جذبہ نیمہ شب خلوت دل

من ترا در حیرت ام از بودن یڪ هـمدل

من ترا در غیبت یاران دیدم

روز حس عرق سرد نیاز از تہ دل

 

 

 

 

پس چرا عمر گرانمایہ بہ تاوان ندهـم

ڪُنج این خلوت بے هـمتا را ؟

مطمئن باش بہ هـر بے سرو سامان ندهـم

مهـلت محو شدن در تو وُ

این بارگہ یڪتا را

 

 

 

شڪیبا سروری

۱۳۹۵/۴/۵

 

 

 

 

 

 

  ڪوتاہ هـاے ڪوچڪ نیمایی  »»

موضوع ؛ ڪلے

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

از هـواے ڪوے تو

جز هـوس

بر مزار ِ بال هـاے آرزو» نماندہ است

 

وز نفس

جز غبار حسرتی

بر زبانہ هـاے قفل هـاے این قفس

 

از پرندگی

بہ نام ڪوچڪے دلخوشیم

 

وز تمام سال هـاے دلدادگی

بہ اوج ِ نامہ ای

بر فراز ِ سیگنال هـاے بال هـرتز !

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

اهـلے شدم

بہ آستانت اے رفیق

و بیقرار ِ هـر تبانے ام

ڪہ سرخوشی

و داستان ِ لحظہ هـاے بودنت رقم زدند

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

شب هـا

ڪہ از سیاہ چالہ هـاے آسمان

بہ مردمان ِ چشم من

پلے سپید

تا بہ خانہ » مے ڪشی

 

در باورت نمے رود؟

ڪہ آرزوے هـفت سالہ ے مرا

دامن ڪشان ، بہ قعر سفرهـاے جاودانہ

 

مے ڪشی؟

 

شهـاب ِ سنگ من !

در باورم نشستہ ای

شبے سقوط ڪن

با شرارہ هـاے آتشت

بر انجماد ِ آب ڪاسہ ای

لبالب از امید بازگشت تو

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

‏
با دست هـاے تو

یڪ وجب ، بیشتر نیست این سد

ولی

لبریز ِ دریا مے شود از عشق

و طغیان مے ڪند

ڪاریز در سینہ ؛

هـر شب

ڪہ بارانت

 

هـر شب

ڪہ بارانت

 

هـرشب،

ڪهـ

 

بارانت.

 

 

 

 

 

 

 

‏✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

ریشہ ات را بدوان

در دل ِ دیدہ ے پاڪے ڪہ ترا

 

مے خواندهـ

ساقہ ات ، سرو ِ امیدش

 

شاخہ ات را بتڪان

بر غم ِ برڪہ ے صافے ڪہ ترا بالیدهـ

میوہ ات ؛ شهـد ِِ شریف اش

 

سادہ مے گویم

سایہ ات را برسان

بر تب ِ تفتے ِ خاڪے ڪہ ترا رویاندهـ

مرهـم اش ؛

 

دست ِ

نجیب ات

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

شدہ در تنهـایی

بر سر ِ گور ڪسے گریہ ڪنی

ڪہ بدانے هـرگز

قصد مردن بہ سرش راہ نیافت؟

 

و بدانے سوگ اش

چیزے جز

معنے ِ رفتن ، ز سر راہ نداشت ؟

 

شدہ بر روے دلے خاڪ بریزی

ڪہ بدانے زندہ است؟

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

ترسے از درون من ڪہ باز ؛

خالے ام.

 

مے رسیدے ام

ڪاش

در بزنگہ ِ هـبوط ِ آن خداے ڪوچڪ

 

خیالے ام

 

دست هـاے تو

هـمیشہ از مهـیب ِ ترس هـاے من

قوے ترند

و

صداے تو

رساتر از

غریو ِِ انهـدام آرزو

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

وقتی

بہ سڪوت مے ڪشانے ام

شهـرے در من فریاد مے ڪشد

مردمڪ هـایی

در اشڪ هـایم غرق مے شوند

و دست هـایی

پشت پردہ ے دود

برایم نقشہ ے مرگ مے ڪشند

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

شڪیباسروری

 

۹۴/۱۱/۱۲

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

روزی

مے نشیند باد

آنچنانے ڪہ ببینے دگر از جانب من

موج ِ مهـرے بہ هـواے صخرہ ات

میل بہ خیزاب ندارد

 

روزے از دور هـوس خواهـے ڪرد

قطرہ اے " بے تابے "

گم ڪند راهـش را

سوے صحراے دلت

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

با ڪاروان ِزخمے ِ یڪ عمر انتظار

بیشتر بمان

 

بر داغ ِ برگ هـاے ریختہ از پارہ ے

 

تن اش

اے شارہ ے بهـار !

بیشتر ببار

بیشتر بِروے .

 

بیشتر بساز با تُن آرام و خستہ ے این

 

زخم خوردہ

 

از خزان

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

حدود ِ مرز هـاے عشق را

خاڪ پاے تو

رقم مے زند !!

 

تا هـرچہ چشم ڪار مے ڪند

اگر دورتر شوی

هـراس نیست .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

بماند .

اینڪہ در گوش ِ جگر گوشہ ے قلبم

چہ خواندے شب هـــا

ڪہ دگر یاد ندارد مادر ِ مهـــرش را

 

ما ڪہ هـــرشب

یتیم بچہ ے گریان ِ تو را خواباندیم

ڪہ ؛

 

      "" برمیگردے . ""

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

عشق

گاہ بہ آرامش پیوند تو با دست نسیم

یا بہ طوفانے ِ امواج بلندت در شب

 

گاہ هـم عشق

بہ سبڪبارے ِ آهـنگ قدم هـایم

در عمق تو است

 

بومیان مے گویند

وقتے از ساحل امن ات دوری

شدہ گاهـے دریا

سخت نامرد شدہ .

 

 

بومیان

چہ میدانند ڪہ در قصہ من

ساحل امن

هـمان غرق شدن در طلب ِ عمق تو

 

است

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

یادم از صحبت عید و طرب ِ پار آمد

زندگے عادت دلخوشڪنڪے هـست

ڪہ هـر بار آمد

 

ما بسان گل ڪم جان ِ بهـار مے روییم

دست افشان ، دل ِ بے باڪ ز غم

 

مے روبیم

.

.

 

تا ڪہ ناگہ ببینیم

 

خزان باز بہ بازار امد

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

دیدے آخر ڪہ سرابش ثمر آب نداشت

 

؟

نقش ِ گل بوتہ ے وحشی

_ هـمہ غوغاے دو روزے _

 

ڪہ دگر تاب نداشت

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در آمدن هـا

در پر ڪشیدن پشت ِ پرچین ِ پر از پیلہ

 

ے تنهـایے ِ

 

ما

هـر ڪسے رسم ِ خودش را دارد

رفتن هـا اما

هـمگے مثل هـمند

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

آہ عشق

 

 

گاہ میپوشد بر تن

جامہ ے پر ارج ِ ابراهـیم را

گاہ مے بخشد بہ جانان

عشق وُ اسماعیل را .

 

گاهـ

میدانے عشق .

در نثار ِ آنچہ میخواهـیم معنا مے شود

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

تڪ درختے سادہ ام ،

 

حد نزن ساقہ ے احساسم را

 

از واژہ هـاے مهـر

شعر ِ تَرے بریز بہ پاے جوانہ ام

حتے اگر بہ جارے ِ احساس ِ تو امید

 

نیست .

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

من ایستادہ ام

تا ڪہ ڪم ڪنم روے هـرچہ ڪوہ را

ببار بر سَرم

سیلاب هـاے ماتم ِ انبوہ را

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۶/۱۰/۱۴

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   عاشقانہ هـا »»

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اگر بهـار بیاید

دوبارہ باز خواهـم گشت

تمام راہ را پیادهـ

تا سر پیچ هـمان جادهـ

هـمان ڪوچهـ، هـمان خاڪے

 

ڪہ حرمت

 

از قدم هـاے تو مے گیرد

 

هـمان جایے ڪہ ساعت در سڪوتش از

 

نفس افتاد

و دنیا پوششے از طرح لبخند تو را

 

پوشید

 

 

اگر بهـار بیاید

اگر تو باز مے گشتی

اگر میشد فاصلہ تا خاڪ پایت

مے دویدم تمام راہ را تا پیش پایت

تا فقط یڪبار دیگر در ببازم هـر چہ

 

دارم زیر پایت

تا بگویم

جان جانانم !!

قسم بر خاڪ

قسم بر آب

قسم بر باد

قسم بر هـرچہ دارد ردے از زیبایے ات

اے داغ بر سینهـ!!

ڪہ عشفت

شور شیرینے ست دوان در ریشہ مرموز

 

هـر بوتهـ

صدایت راز آواے روان در آب

نفس هـایت

شمیم آشناے گردہ در باد است

 

و آتش

سوزش عشقے ست در سینهـ

ڪہ بے منت

گرم خواهـد ڪرد فصل سرد دورے را

تا اگر باز بهـاران آمد

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۴/۱۱/۱۲

 

 

 

 

 

  نجواهـایے​​​​​​ با حضرت دوست  »»

 

 

 

میدانم لیاقت نگاهـت را ندارم .

ولے ایمان دارم هـنگام آفرینشم ، افتخار درڪ

حضورت را

بہ وجود حقیرم هـدیہ ڪردی

 

متشڪرم  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بارگاه

 

 

​​​​​​

به تو من مے بالم

و بہ هـر بغض نجیبے ڪہ دل تنگم را

بہ هـواے مددے یاد تو مے اندازد

 

 

 

بہ تو من مے بالم

و بہ اندوہ عمیقے ڪہ میان من و توست

عمق یڪ قطرہ ے اشڪ

اوج یڪ بوتہ ے نور

ڪہ مرا مے برد از خلسہ ے بودن با تو

تا بہ سرسبزترین نقطہ ے اوج

تا بہ آبادترین قلہ ے دور

 

 

 

بہ تو من مے بالم

بہ هـمین قطرہ ے اشڪ

و بہ سرچشمہ ے دنجش ڪہ در آن

نقش تصویر تو را مے بینم

نہ بہ اندوهـ 

بہ مهـر

دیدہ ام مے گرید

لبت آرام تر از آب بہ من مے خندد.

 

 

 

 

بہ تو من مے بالم .

و بہ خشم.

و بہ آن دم ڪہ دعا دشمن بدخواهـم را خوار ڪند

و بہ آنروز ڪہ "رنج "

ڪورہ راہ هـاے رسیدن بہ ترا در رہ ام هـموار ڪند

.

اے خوش آن بے رحمی

ڪہ ترا در نظرم یار ڪند !!

 

 

 

 

بہ تو من می‌بالم

تو ڪہ اندازهـ‌ے تقدیر مرا می‌فهـمی

ڪہ دل خستہ و دلگیر ِمرا می‌فهـمی

من ڪہ اندازہ پیمانہ ایے از "خود" ترا مے نوشم

وتو خورشید ِفراگیر ،

.مرا می‌فهـمی

 

 

 

 

بہ تو من مے بالم

و بہ هـر شب ڪہ مرا

با خودت

 

از پل لرزان ِ سر ڪوچہ ترس

گذرم میدهـے تا امنیت و صلح

و بہ تارے شب هـاے بلندم

خبرم میدهـے از ساعت صبح

 

 

 

 

من ڪجا یافتہ ام این عزت؟

ڪہ پر از حس تجلے شدہ ام در خلوت

عادتم دادہ بہ عُزلت یادت.

این سراے من و این یاد تو وُ این مهـلت

 

 

 

 

 

من ترا در جذبہ نیمہ شب خلوت دل

من ترا در حیرت ام از بودن یڪ هـمدل

من ترا در غیبت یاران دیدم

روز حس عرق سرد نیاز از تہ دل

 

 

 

 

پس چرا عمر گرانمایہ بہ تاوان ندهـم

ڪُنج این خلوت بے هـمتا را ؟

مطمئن باش بہ هـر بے سرو سامان ندهـم

مهـلت محو شدن در تو وُ

این بارگہ یڪتا را

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

شڪیبا سروری

۱۳۹۵/۴/۵

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‏

 

حجاب 

 

 

 

 

دلگیر از این مرداب ام من

مرداب روزهـاے مردہ ایے ڪہ تنگ ِ هـر غروب

قد مے ڪشند سوے آسمان ِ چشم تو

 

 

 

ماهـتاب قصہ ے منے .

ولی

دلگیرم از هـجوم سایہ هـاے وسوسهـ

ڪہ هـر شب ، بر سرم

 

سایہ تر شدهـ

از دیو در درون من

ڪہ هـر لحظہ دیو تر شدهـ

 

 

 

از اینڪہ دیدہ ام

 برڪہ در درون ِ خود

بہ جشن بازتاب ِماہ مے شتافت

و

تمام  ِواژہ هـاے شعر من ،

سایہ ے مخوف ِ یڪ تلاطم ِ سیاہ مے شناخت

.

.

 

 

بہ جز حریر ِخرمن نگاہ تو ،

ماهـتاب قصہ ام !

نیست روزنہ ے روشنے در این شب ِحجاب

ببار بے دریغ بر هـوس بیڪران آب

 

بتاب بر دمَن ،

ڪہ من

در میان سایہ هـاے شوم ِ هـرشب ام
فقط

بہ ڪُرنش ِ ستارہ هـاے روے آب در برابرت

دلخوشم

 

 

 

من هـنوز در قفس سربے ِ تنم

پا بہ پاے عشق ِآب هـاے پاڪ

از شڪوہ ِ تو سرخوش ام

هـنوز

مهـر را از تو غرق ِخواهـش ام

 

 

و عاقبت شبے سڪوت

براے دیدن رُخ ات

شاخ و برگ ِ هـرز را در خودم بہ بند مے ڪِشم

 

 

 

شاید سحر ،

بر شعلہ سوزان آفتاب

پیڪرم

طلوعے تازہ تر ڪند

شاید خاڪسترم بہ خاڪ 

 

هـبوطے دگر ڪند

شاید عبور ِ آب

مرا نیز معطر ڪند

 

 

شاید ڪہ ماهـ

 بر شب ِ من هـم گذر ڪند .

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیبا سروری

 

۱۳۹۵/۹/۱۸

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نم ِ هـر قطرہ ے اشڪم

ڪہ روان است ز دریاے وجود

ساحل امن تو را مے طلبد

تا ڪہ ارام بگیرد هـمہ دریاے تلاطم

هـمہ امواج تهـاجم

.

هـمهـ، هـنگامہ ے بیتاب شدن در راهـت

امشب آرام بگیرد

اے ڪاش

 

 

" براے حضرت دوست "

_لیلہ الرغائب_

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

تا برِ دوست

هـمہ راز و نیازم این است

ترسم آن صادق ِ صبحے ڪہ خبر میدادی

ناگهـان سر رسد از راہ دراز .

 

و من از تیررس ِ مهـر ِ تو هـم گم باشم

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آسمانم !

با تو دریاے وجودم آبے است

با تو حتی

در سیہ روزے ِ شب

مهـتابے است

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

شڪیبا سروری

 

۱۳۹۶/۱۰/۱۴

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   دغدغہ هـاے فڪرے   »»

 

 

 

 

 



 

 

عهد برین

 

 

 

 

زمان

محو جریان ِعبور است

و ڪسے نیست بڪاهـد

سرعت هـَرولہ اش را

سوے پایان مسیر ِگذران

 

لحظہ اے نیست

بماند

تا ڪہ از سهـم حیاتم

تڪہ ایے سنگ بگیرم

برَوم تا لب ِجریان زمان وُ

روے تندآب خیالی

بہ هـمان ژست پدر روز جوانے .

بزنم صاف بہ پیشانے سرمست زمان وُ

بدَرم حلقہ ے گرداب ِ روان وُ

بزنم نعرہ بہ پرخاش :

""" زمان نگذرد اے ڪاش . """

 

 

لحظہ هـا میگذرد

بے منُ بے آنڪهـ

اندڪے مڪث ڪند .خیرہ شود روے نگاهـم

تا ببیند

رد پاے گذرش را ڪہ دمادم

میزند طعن بہ استعارہ ے "بود" ام

و بہ زہ مے ڪشد اعضاے وجودم

 

***********

 

دست گیرم بہ چہ آخر

ڪہ خطرناڪ گذرگاہ بلندے ست

فتح هـر پیچ و خمش باز

سرآغاز ڪمندے ست

در مسیرش

هـمہ جا

بیم گزندے ست .

 

باد

پشت هـر قایقے از رویا یم

تا ڪہ بودہ ست وزان بود وُ

 

خزان بود وُ

هـمہ ، زندگے ام

سوے غرقابے شررخیز روان بود

هـمہ جا

وقت

دوان بود

خانہ ام

زیر ِزمین بود

دریغا

هـمہ ایام بہ سودایے و اوهـام گذر شد

غافل از عاقبت امر

هـمہ عمر، بہ شیدایے ِاصنام هـدر شد

.

_ مثل آن پر زدن ِسار _

ڪسے باز

مهـیاے سفر شد.

 

**********

 

آهـ

ڪہ اخیرا

چہ عطشناڪ شدہ است زمان

بہ رسیدن بہ زمین .

و زمین

چہ هـوسناڪ

ڪمین ڪردہ بہ تن سایے ِبا من

و من اینجا

چہ غریبانہ بہ پایان خودم مے نگرم

 

منتظر.

منتظر تا ڪہ تَلے خاڪ در آن روز حزین

یاس بخوانَد بہ سراب هـاے چرندم

و بپوسد

هـمهـ، آمال بلندم

 

 

بستہ بودم اگر از حاصل عمر

با "خودش "

عهـدے برین

ڪہ بہ هـر شام و بہ هـر بام

مدام

بنوازم دل سودایے بہ "یادش"

و ببالد در وجودم

ریشہ ِڪوچڪ و پاڪش

تا بہ روز هـرس خاڪ

بہ پهـناے تنم

حجم تنهـایے من را

سخت در بر بڪشد "یار" وُ

مرا برڪشد از غار

بَرد پشت ِ سراپردہ ے اسرار .

بہ سرمستے آن وعدہ دیدار

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

شڪیباسرورے

۱۳۹۵/۵/۸

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



​​​

 

 

بیدار

 

 

 

 

باز هـم خرمن و خوشہ ے ماہ وُ

ابرهـاے تیرہ در راہ وُ

ڪنارم غنچہ ے بشڪفتہ شب بو

 

 

باز هـم پنجہ ام در پنجہ باد وُ

سرشاخہ هـاے سرو آزاد وُ

باز هـم این هـوس بر دل ;

" بڪوبم آسمان را مشت بر سینہ

ڪہ من از شب نمے ترسم "

 

 

دلم با دست شب امشب تو گویے روے

هـم ریختهـ

ڪہ از شیشہ ی هـر تڪ ستارہ از فلڪ

آویختهـ

طرحے از یڪ آسمانْ تصویر از پایین

از زمین

از آن هـمہ هـمزاد و هـم آیین

در گذار از راہ پر تعبیر این تقدیر

 

 

من چنان در عمق این تصویر گم هـست

ڪہ گویے آن منم ;

بر روے برجے بر فراز قلعہ ایے تنهـا

 

ڪہ خدایانم

مرادر شب رهـا ڪردند

و اینڪ اسب چوبین تروا

از در قلعہ گذر ڪردهـ

 

 

یا منم بر روے امواج سیاہ نیل 

با معبود

ڪہ دنبال ردّ ِ ماہ هـستم

برصورت بانوے مصر خود

و خود پارون تا قصر مے رانم

 

 

ترس شب ڪو؟ تا بگویم

آنڪہ

درتاریڪے ِ ڪوهـے شڪافے سفتهـ

این منم، ڪاهـنے در خلسہ بودا فرو

رفتهـ

 

این منم بر ظلمت شب آتشے افروختهـ

خیرہ بر آن

چشم بر چشم اهـورا دوختهـ.

 

 

 

این منم بت هـا بہ زیر عرش رب

انداختهـ

 

شعلہ در بر

آتش از شرم نگاهـش سوختهـ.

 

 

من ڪجا و ترس از شب هـا ڪجا

بار دیگر روشنی، بار دیگر آتش طور

بار دیگر

انفجار نور حق

در شب تاریڪ حرا در شڪاف ڪوہ ن

 

 

 

 

آهـ

دانہ دانہ هـر ستارہ میرود با ابر پارهـ

رعد و برق و ماہ ِپارهـ

آسمانم مے شود دووووووووووور

پس زمینہ بانگ نحس ِ بوم ڪور

 

 

*

*

*

 

 

باز پایان سفر شد

یڪ شب دیگر بہ سر شد

خواب ماہ و صد ستارهـ

ڪم ڪَمڪ بر چشم تارم پر اثر شد

 

 

مے خزد بر درز خواب ِ گرگ و میش ِ

این سحر

حس گرم بودن یڪ هـمسفر

یڪ ستارهـ

_ چشم بیدارے هـنوز _

هـمچو من

مات بر انوار ناب پرفروز

 

 

 

او ڪہ چون من دیگران را در نگاه

پاڪ ِِ هـر شب دیدہ است

او ڪہ از تاریڪے دلهـا بسے دلسوختہ

ست

 

 

خواب بر من رخنہ ڪردہ لیڪ بیدارم

هنوز

 

فڪر تنهـا ماندن این تڪ ستارہ در

شب تارم هـنوز

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

شڪیباسروری

/3/12/94

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



 

 

گرگ و میش

 

 

 

 

شب قرار است ڪہ خود را بہ تن صبح ِ

ازل هـدیہ دهـد

 

گرگ و میش است

قرار است غزل هـاے شب ام

پشت دیوار سپیدار بلند

بہ هـماوردے ِ دیدار پر از شوڪت صبح

.

شبح قافیہ را باختہ وُ

سایہ را با نفس ناز سپید وصل دهـد

 

 

 

در خنڪ هـاے دم صبح فقط

ساز ِ سمفونے یڪ مشت پرندهـ

و سماعے ڪہ بہ دامان پُر از چین

درخت افتادهـ

شاهـد وصلت روز و شب ماست

 

 

آہ .

و هـمان سور ِ سرانگشت درخت

ڪہ طمئینہ ے بذرش

نذر ِ صد مجمعہ گردان ِ نسیم سحرے

خواهـد بود

 

 

 

 

زندگی

ساحرہ اے هـست ڪہ یلداے شب اش

تا دم صبح غزلخوان ِ سیہ روزے ماست

و سحر چلچلہ هـا

گوهـر ِ گم شدہ در زلف شبانگاهـش را

بہ سپیدے ِ صفاے ازلے مے بخشند

 

 

زندگے روز و شب اش یڪ قصہ ست

ڪہ نہ تاریڪے ِ شب مے ماند

و نہ آوازہ ے روز

و فقط

دم دماے دم صبح

سرِ پیچ ِگذر ِ چرخ ِ زمان

جایے نزدیڪ زمین

میتوان دانہ اے گمشدہ در خاڪ ِ

تباهی را دید؛

نشئہ ے زندگے ِ بے خبر از دور ِ زمان

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

شڪیباسرورے

۹۶/۶/۷

 

 

 

 

 

 

 

​​​​​​

 

 

 



 

 

 

عبور

 

 

 

 

 

 

شما را نمیدانم .

 

من ڪہ با مہ بہ زمین آمدہ ام ;

رد پاهـاے هـنوزم در مهـ

یادگارے ست ڪہ در قافیہ بند آخرین

 

قطعہ ے شعرم

برعطش هـاے ضمیر بایر ام مے خیسد !

 

 

 

من ڪہ با مهـ

بہ زمین آمدہ ام .

و هـرس ڪردہ ے دستے بودم

ڪہ داس حذر اش

خرمنے در گرو ِ گُردہ ے مهـتاب

نخواست .

و آس نظرش

مرهـمے بر دل بیتاب

 

 

طالع ام بود ڪہ سر در گرہ ِِ باد سپردهـ

بدوم تا بہ ابد در پے ماهـی

ڪہ گاهـی

سر از پشتہ ے انبوہ مہ و ابر برون

آوردهـ

شعر و آواز مرا مے خواند

ولے  آوازہ ے من

پشت این پردہ ے مرموز فراگیر

اسیر است

و بہ جایے نبرد راہ ،

مسیرش

 

 

 

وقتے الحان پر از مهـر ڪلامم

ارتعاشے بہ دل تیرہ ے دیوار نبرد

و سرانگشت مدامم

رخنہ ایے بر هـوس ِ هـجمہ ے آوار ;

تا فراموش شوند

لحظہ هـایے ڪہ مرا از ولع عشق جدا

 

میڪردند

تا بیفتد از رسم

عهـد خونین لب هـر نردهـ

نبض بی‌تاب سراپردهـ

و سراپاے مہ آلود سرابی

ڪہ در آن

ڪس خبر از شعف ِ لحظہ ے دیدار

نداشت

 

 

رہ ، شب آلودہ و

پاے هـاے سفر ، سودہ و

بر دید ڪم جادہ ڪسے ڪار نداشت .

 

 

 

صورتڪ هـاے هـمهـ

محو ِ اشباح غریبے بودند

ڪہ سر از ڪار خدا شان در نیاورد

 

ڪسی

 

و سراسیمہ گے خواهـش من

خرمنے بود از انبوہ شقایق در مهـ

ڪہ هـنوزم ڪہ هـنوز است ،

رہ نبردہ ست بہ دستان ڪسی

 

 

 

در هـیاهـوے مجالے ڪہ در آن

هـر قدم بیشتر از خویش جدا مے گشتم

وقتے از خویش بدنبال رہ عشق

رهـا مے گشتم

وقتے از هـیچ

بدنبال چرا مے گشتم !

 

 

ناگهـان

غایلہ ے مهـترے ڪوچہ ے اوهـام ڪہ

 

خوابید

شعاع تیز مهـتاب ڪہ تابید

مرز هـر نردہ ے لرزان حضورم را

وقتے ڪابوس عبورم» فاتحانہ

 

درنوردید

 

.

 

مہ ڪہ خوابید

و سفرنامہ ے خود را

مهـلتے دیدم

ڪہ حیرانے آغاز مرا وصل بہ پایانم داد

و بہ هـر نقطہ ے این خاڪ رسیدم

رد پاهـاے خودم ، وصل بہ آغازم داد

 

.

.

 

مهـ

ڪہ خوابید

و خود را

سر آوار ترین گردنہ تنهـا دیدم.

 

گذر ِِ سادہ ے ما را

سفرے دیدم

بین اشباح ِِ مہ آلودہ ے این راهـ

ڪہ مرامش

نقشہ ے هـجرت ِ یڪ عشق اساطیر

 

نبود.

عشق

معناے گذرنامہ ے دلگیر نبود

و بجز واژہ ے تنهـاے عبور

بر تہ ِ خواب سفر

چیزے تعبیر نبود

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۸/۴/۱۵

 

 

 

 

 

 

 

ڪوتاہ هـاے ڪوچڪ نیمایی »»

 

 

 

 

 

موضوع ؛ ڪلے
 

 

 

 

 

 

 



 

 

 

 

 

از هـواے ڪوے تو

جز هـوس

بر مزار ِ بال هـاے آرزو» نماندہ است

 

وز نفس

جز غبار حسرتی

بر زبانہ هـاے قفل هـاے این قفس

 

از پرندگی

بہ نام ڪوچڪے دلخوشیم

 

وز تمام سال هـاے دلدادگی

بہ اوج ِ نامہ ای

بر فراز ِ سیگنال هـاے بال هـرتز !

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

اهـلے شدم

بہ آستانت اے رفیق

و بیقرار ِ هـر تبانے ام

ڪہ سرخوشی

و داستان ِ لحظہ هـاے بودنت رقم زدند

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

شب هـا

ڪہ از سیاہ چالہ هـاے آسمان

بہ مردمان ِ چشم من

پلے سپید

تا بہ خانہ » مے ڪشی

 

در باورت نمے رود؟

ڪہ آرزوے هـفت سالہ ے مرا

دامن ڪشان ، بہ قعر سفرهـاے جاودانہ

 

مے ڪشی؟

 

شهـاب ِ سنگ من !

در باورم نشستہ ای

شبے سقوط ڪن

با شرارہ هـاے آتشت

بر انجماد ِ آب ڪاسہ ای

لبالب از امید بازگشت تو

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

‏
با دست هـاے تو

یڪ وجب ، بیشتر نیست این سد

ولی

لبریز ِ دریا مے شود از عشق

و طغیان مے ڪند

ڪاریز در سینہ ؛

هـر شب

ڪہ بارانت

 

هـر شب

ڪہ بارانت

 

هـرشب،

ڪهـ

 

بارانت.

 

 

 

 

 

 

 

‏✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

ریشہ ات را بدوان

در دل ِ دیدہ ے پاڪے ڪہ ترا

 

مے خواندهـ

ساقہ ات ، سرو ِ امیدش

 

شاخہ ات را بتڪان

بر غم ِ برڪہ ے صافے ڪہ ترا بالیدهـ

میوہ ات ؛ شهـد ِِ شریف اش

 

سادہ مے گویم

سایہ ات را برسان

بر تب ِ تفتے ِ خاڪے ڪہ ترا رویاندهـ

مرهـم اش ؛

 

دست ِ

نجیب ات

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

شدہ در تنهـایی

بر سر ِ گور ڪسے گریہ ڪنی

ڪہ بدانے هـرگز

قصد مردن بہ سرش راہ نیافت؟

 

و بدانے سوگ اش

چیزے جز

معنے ِ رفتن ، ز سر راہ نداشت ؟

 

شدہ بر روے دلے خاڪ بریزی

ڪہ بدانے زندہ است؟

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

ترسے از درون من ڪہ باز ؛

خالے ام.

 

مے رسیدے ام

ڪاش

در بزنگہ ِ هـبوط ِ آن خداے ڪوچڪ

 

خیالے ام

 

دست هـاے تو

هـمیشہ از مهـیب ِ ترس هـاے من

قوے ترند

و

صداے تو

رساتر از

غریو ِِ انهـدام آرزو

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

وقتی

بہ سڪوت مے ڪشانے ام

شهـرے در من فریاد مے ڪشد

مردمڪ هـایی

در اشڪ هـایم غرق مے شوند

و دست هـایی

پشت پردہ ے دود

برایم نقشہ ے مرگ مے ڪشند

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

شڪیباسروری

 

۹۴/۱۱/۱۲

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

روزی

مے نشیند باد

آنچنانے ڪہ ببینے دگر از جانب من

موج ِ مهـرے بہ هـواے صخرہ ات

میل بہ خیزاب ندارد

 

روزے از دور هـوس خواهـے ڪرد

قطرہ اے " بے تابے "

گم ڪند راهـش را

سوے صحراے دلت

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

با ڪاروان ِزخمے ِ یڪ عمر انتظار

بیشتر بمان

 

بر داغ ِ برگ هـاے ریختہ از پارہ ے

 

تن اش

اے شارہ ے بهـار !

بیشتر ببار

بیشتر بِروے .

 

بیشتر بساز با تُن آرام و خستہ ے این

 

زخم خوردہ

 

از خزان

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

حدود ِ مرز هـاے عشق را

خاڪ پاے تو

رقم مے زند !!

 

تا هـرچہ چشم ڪار مے ڪند

اگر دورتر شوی

هـراس نیست .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

بماند .

اینڪہ در گوش ِ جگر گوشہ ے قلبم

چہ خواندے شب هـــا

ڪہ دگر یاد ندارد مادر ِ مهـــرش را

 

ما ڪہ هـــرشب

یتیم بچہ ے گریان ِ تو را خواباندیم

ڪہ ؛

 

      "" برمیگردے . ""

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

عشق

گاہ بہ آرامش پیوند تو با دست نسیم

یا بہ طوفانے ِ امواج بلندت در شب

 

گاہ هـم عشق

بہ سبڪبارے ِ آهـنگ قدم هـایم

در عمق تو است

 

بومیان مے گویند

وقتے از ساحل امن ات دوری

شدہ گاهـے دریا

سخت نامرد شدہ .

 

 

بومیان

چہ میدانند ڪہ در قصہ من

ساحل امن

هـمان غرق شدن در طلب ِ عمق تو

 

است

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

یادم از صحبت عید و طرب ِ پار آمد

زندگے عادت دلخوشڪنڪے هـست

ڪہ هـر بار آمد

 

ما بسان گل ڪم جان ِ بهـار مے روییم

دست افشان ، دل ِ بے باڪ ز غم

 

مے روبیم

.

.

 

تا ڪہ ناگہ ببینیم

 

خزان باز بہ بازار امد

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

دیدے آخر ڪہ سرابش ثمر آب نداشت

 

؟

نقش ِ گل بوتہ ے وحشی

_ هـمہ غوغاے دو روزے _

 

ڪہ دگر تاب نداشت

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در آمدن هـا

در پر ڪشیدن پشت ِ پرچین ِ پر از پیلہ

 

ے تنهـایے ِ

 

ما

هـر ڪسے رسم ِ خودش را دارد

رفتن هـا اما

هـمگے مثل هـمند

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

آہ عشق

 

 

گاہ میپوشد بر تن

جامہ ے پر ارج ِ ابراهـیم را

گاہ مے بخشد بہ جانان

عشق وُ اسماعیل را .

 

گاهـ

میدانے عشق .

در نثار ِ آنچہ میخواهـیم معنا مے شود

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

تڪ درختے سادہ ام ،

 

حد نزن ساقہ ے احساسم را

 

از واژہ هـاے مهـر

شعر ِ تَرے بریز بہ پاے جوانہ ام

حتے اگر بہ جارے ِ احساس ِ تو امید

 

نیست .

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

من ایستادہ ام

تا ڪہ ڪم ڪنم روے هـرچہ ڪوہ را

ببار بر سَرم

سیلاب هـاے ماتم ِ انبوہ را

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۶/۱۰/۱۴

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

امواج دریایے ست در ساحل

ڪہ من لب بر لب خاموش آن

آرام مے گیرم.

 

اگر اندوہ از شب تا سحر خیزد

اگر باران ماتم بر سرم ریزد

من و آن ساحل آرام

من و دل، سیر از نشئہ آن ڪام .

 

من و دریایے آرامش

ڪہ از هـر جام مے گیرم

 

 

. , - ΄ ' ` ΄ - , - ΄ ' ` ΄ - , - ΄ ' ` ΄ - , - ΄ ' ` ΄ - , - ΄ ' `

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۵/۷/۱۳

 

 

 

 

 

   عاشقانہ هـا »»

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اگر بهـار بیاید

 

 

 

 

 

اگر بهـار بیاید

دوبارہ باز خواهـم گشت

تمام راہ را پیادهـ

تا سر پیچ هـمان جادهـ

هـمان ڪوچهـ، هـمان خاڪے

 

ڪہ حرمت

 

از قدم هـاے تو مے گیرد

 

هـمان جایے ڪہ ساعت در سڪوتش از

 

نفس افتاد

و دنیا پوششے از طرح لبخند تو را

 

پوشید

 

 

اگر بهـار بیاید

اگر تو باز مے گشتی

اگر میشد فاصلہ تا خاڪ پایت

مے دویدم تمام راہ را تا پیش پایت

تا فقط یڪبار دیگر در ببازم هـر چہ

 

دارم زیر پایت

تا بگویم

جان جانانم !!

قسم بر خاڪ

قسم بر آب

قسم بر باد

قسم بر هـرچہ دارد ردے از زیبایے ات

اے داغ بر سینهـ!!

ڪہ عشفت

شور شیرینے ست دوان در ریشہ مرموز

 

هـر بوتهـ

صدایت راز آواے روان در آب

نفس هـایت

شمیم آشناے گردہ در باد است

 

و آتش

سوزش عشقے ست در سینهـ

ڪہ بے منت

گرم خواهـد ڪرد فصل سرد دورے را

تا اگر باز بهـاران آمد

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۴/۱۱/۱۲

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سالروز عشق

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*.¸.*
¸.•¸.•*¨) ¸.•*¨)
(¸.• (¸.• .• ¸¸.•¨¯`•

 

 

در حلول سالروز عشق ؛

 

 

مے سپارم دفترم را دست باد 

مے نشینم در ڪنار شاخہ ای

مے خرامد باد هـمچون یڪ شبح

میسراید از زمستان آیہ اے

 

 

راستے گفتم زمستان زادہ هـا 

راحت از سرما نمیڪندند دل ؟

گفتم از هـر سو ڪہ بوران بگذرد

 
باز بر باران مے بندند دل ؟

 

 

گفتم اینجا سایہ هـا قد مے ڪشند 

تا بیاویزند بر قاموس عشق

برنمے خیزند .؛ قامت بشڪنند 

در افق هـا باز بر پابوس عشق

 

 

باز گم شد دفتر شعر تَر ام

زیر بید ِخیس از احساس ِ نَم

باز برفے مے ڪشاند خواب نرم

بر هـجاهـاے سیاہ دفترم 

 

 

برف و بوم و نغمہ هـاے آشنا

مے فریبد سادگے هـاے مرا

باد مے خواند بہ گوش شاخہ هـا

رمز و راز ِ ویژگے هـاے مرا

 

 

. مے سپارم دفترم را دست باد 

برف مے داند رموز مهـر را

آب هـاے سرد در آن جارے است

مے نوازد موج هـاے سِحر را 

 

 

✻
*.¸.*.،.❉
¸.•¸.•*¨) ¸.•*¨) ✻
(¸.• (¸.• .• ¸¸.•¨¯`•
________ ೀ ಾ______*(¸.•*¨(¸.•*¨(¸.•*¨(¸.•*¨❉
¸.• ✻*¨)¸.•*¨)¸.•*❉
ೀ ಾ
❉

 

 

یادت ڪہ مے وزد 

مسخ میشوم

بہ خاڪ

زیر پاے تو 

بہ باد

محو ِ بوے تو 

مسخ میشوم بہ حافظہ ے هـر چہ

 

دشت و ڪوهـ

و باز 

روے ابر هـا ست

. نقش ِ روے تو 

 

 

باز خیس و خستہ ام

از تبلور تمام قطرہ هـاے سرد ِ ابرهـا

در تنم

باز در حلول سالروز عشق و بهـمن ام

و باز هـمنواے ابر

آب مے شوم بہ روے سنگفرش سرد و خ

 

تا بہ گوش

بشنوم صداے پاے خستہ ات

ولے جواب مے رسد ڪہ هـیس !!

 

 

در غروب هـر ڪرانہ ای

داستان رفتن تو است .

روے برف هـاے هـر ڪپہ ای 

جاے پاے ِ دل ڪندن ِ تو است.

 

تویے ڪہ سالهـاست

هـمسفر ڪوچ بسوے بهـار بودہ ای

و من 

از شیار چروڪیدہ ے درخت

رگبرگ خشڪ برگ را دیدہ ام

و از گلوے ترڪہ ے پوسیدہ ای

بہ یاد 

فریاد ڪردہ ام سرود عشق را بہ باد .

 

 

ڪاش سهـم من 

محو ِسایہ اے نبود 

در پریدگے ِ آفتاب در غروب

 

 

ڪاش خانہ ام

خاڪ نشین ِ مسیر راہ تو نبود 

ڪہ هـر جا میروی 

هـزار مرتبہ بہ زیر پاے تو هـلاڪ

 

میشود

بخت بستہ ام

 

ڪاش باد هـا

در ڪمرڪش ِعبور فصل ِسرد 

یاد من نیاوَرند 

"تو رفتہ اے . "

 

ڪاش فصل دیگری 

نگذرد

از حوالے ِ غریب این قفس 

تا ڪہ تیر برڪشد

 
یاد تو ، بر گلوے پارہ ے هـر نفَس

 

 

¸.•¸.•*¨) ¸.•*¨)
(¸.• (¸.• .• ¸¸.•¨¯`•

 

 

 

 

شڪیباسروری

 

۹۵/۱۱/۲۳

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هـیاهـوے خزان

 

 

 

 

 

باز پاییز شدُ

یڪ نفر باز مرا میخواند

 

لحن آهـنگ صدایش گویی

پشت هـر پنجرہ بستہ ے شهـر

مے خزد تا دل تنگم آرام

 

 

مثل هـر سال _ هـیاهـوے خزان _

نغمہ اش در هـمہ ے روزنہ هـا مے پیچد

در دلم رد عبورش جارے ست

هـمہ جا

ساحرہ وار

سایہ اش بہ روے من مے خندد

 

 

, ❦ ೬ ೂ ೄ ,❦

 

 

باز پاییز شدُ

یڪ نفر را هـمہ جا مے بینم

روے لبخند هـمہ رهـگذران

پاے هـر لحظہ ے دلتنگے بید

زیر احساس سپیدار سپید

 

 

میگْذرد از هـمہ ے خاطرہ هـا

مے شْنوم باز تپش هـاے هـمان دلهـرہ را

ڪہ بہ اندوہ بہ گوشم مے گفت

غربت فاصلہ را

 

 

یاد بادا یادش !

یادم آن چرخش ِ رُندانہ ے باد

پاے دامان درخت

وقت آواز ِ پُر آوازہ ے مرگ

مثل آن لحظہ ڪہ از شاخہ جدا مے شد برگ

 

 

, ❦, ೬ ೂ ೄ ❦,

 

 

باز پاییز شد ُ

حجم غم هـاے دلم هـم سفر باد نشد

باز هـم

غم درون دل من خانہ گزیدُ

غصہ آزاد نشد .

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۵/۷/۱۳

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تیرخلاص

 

 

 

 

 

 

 

ترس پنهـانے ام از گفتن آن راز ِمگو

جایے در تنگ غروب

پیش آن قامت افراشتہ و رعنایت

گم شد وُ

پیوست بہ افسانہ تاریخے ِدور

 

 

 

سایہ سیاهـے از شب

مے دوید پشت سر هـور

زیر آسمان ِسرخ و آبی

از دو چشمان قشنگت مے تراوید

 

دو نور

 

 

 

 

از تلاقے نگاهـت

با لرزش پے درپے اعماق دلم

ناگهـان ترسیدم

تا مبادا دلم درگیرد

با آتش سوزان دو تا هـُرم تنور.

 

 

 

یادت هـست.

تا چہ حد از تو هـراسان بودم

خاطرت هـست گریزان بودم

از سرانجام این قصہ و آن حالت و

 

شور

 

 

 

از تو اصرار؛

" فقط این یڪ بار"

از من اڪراہ ڪہ حرف دل من نیست

 

"غرور"

 

 

 

بیادت هـست. گفتی؛

ساعتے رام شدن

دل بہ گوش دل دلدادہ من بخشیدن

چیزے از شوڪت تو ڪم نشود

فقط یڪبار بمان اینجا تا

فقط یڪبار غروب ام بے تو ماتم

 

نشود.

 

 

 

 

__ قصہ رنجورے و درددلت با دل من

ترسم اے جان بہ درازا بڪشد

بنگر پیالہ سرخ شفق زیبا را

میرود آرام از پهـنہ ما

.

شب اگر خلوت مان را بینند

ترسم از غیرت و خشم، حال مان را

 

گیرند !!!

 

 

 

 

گفتے گور ِپدر ِپیالہ خورشید

بہ حرف دل من گوش بڪن

ترس از قصہ تهـدید پدر را

یڪ لحظہ فراموش بڪن

 

 

من دلم میخواهـد

گل باغت را

قطرہ شهـد وصالت را

براے دل خود برچینم

من ترا از هـمہ پنهـان خواهـم

پس بگذار عنان دل تو برگیرم

و از این مهـلڪہ پا برچینم

 

 

 

__ سردے باد شبانہ ب تنم سوز زدهـ

بگذر از خیال خامے ڪہ بہ دل

 

آتش جان سوز زدهـ

​​​​​

من نہ آنم ڪہ تو در پندارت

از خودت بافتہ ایی

نہ هـمان حورے جنت پیشهـ

ڪہ بہ جِد یافتہ ای

 

 

 

ترس نگذاشت بگویم آنجا ؛

ترسم یڪروز گرفتار شوم

دل بہ بند ِدل تو بسپُرم و خوار شوم

ترسم آن روز ڪہ بیدار شوی

سوے چشمت بہ تو برگردد و هـشیار

 

شوی

 

ترسم از آسمان بیفتم

ترسم از نگاہ بیدار

ترسم از تو چون بگویی

شدہ دل از عشق بیزار

 

 

 

باز گفتے ڪہ خطر میخواهـم

در رہ ات شوق سفر میخواهـم

ماندن و پاے فشردن بر عشق

شرَفے باشد. افتخاری

دست برداشتن از صحبت تو

ڪِے باشد. اختیاری

دست بردار از این بیرحمے ڪہ دلم گیر

 

تو است

پاے بگذار بر این دیدہ ڪہ درگیر تو

 

است

 

 

 

سرد بود باد ولی

از بادہ سرشار لبت داشت شرر مے

 

انگیخت

 

یڪ نگاہ بر نگہ عاجز تو ڪافے بود

ڪہ دلم رحم ڪند بر دل دیوانہ مان.

 

 

چشم برداشتن از چشم ِتمنا آسان

 

نیست

سر دواندن عاشق زار، دیگر امڪان

 

نیست

 

 

 

یڪ دلم پاے ِفرار. ڪہ بگریزد زود

یڪ دلم پاے فرو بردہ بہ محراب

 

سجود

 

 

هـیچوقت جَوْ بین مان اینقدر سنگین

 

نبود

قصہ هـا خواندہ ام از عشق

ولے این نبود.

 

 

 

چشم بستم ڪہ دگر خیرہ نگاهـم

 

نڪنی

تا ڪہ با تیر نگاہ خلع سلاحم نڪنی

 

 

آہ ڪشیدی.

دیدم ڪہ بہ من زل زدہ ایی

با هـمان تیر خلاصے ڪہ بہ این دل زدہ

 

ای

 

 

 

میشد از چشم تو پنهـان و شد و رفت

 

میشد از عشق گریزان شد و رفت.

میشد آری

دل اگر گیر نبود

ڪاش اینقدر عشق نفس گیر نبود

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۵/۲/۵

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

حس لطیف

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تو بہ راز ِخندہ ے  شاد خودم مے مانی 

ولی

خندہ در من تا ابد مے میرد

اگر از دست ضعیفم رَوَد آن رشتہ نور

رَوے از مرز نگاهـم

تا افق، پهـنہ دور

 

 

میبرم حتے شڪایت بہ خدا

ناگهـان از من بے تاب تب دستت را

تو اگر ڪردے جدا

 

 

 

من بہ هـر حیلہ و هـر راز

تو بخواهـے ، بہ دوصد ناز

مے ڪشم سیر نگاهـت بہ تمناے خودم

تا شود بار دگر

عشق افسانہ ایے ات از سر ، آغاز

 

 

 

تو مپندار اگر خط بڪشی

بر سر خواهـش این دل، سپس

 

پربڪشی

یڪ دم حتے بہ تو شڪاڪ شود

یا ڪہ از خاطر دل

خاطرہ هـایت هـمگے پاڪ شود

 

 

 

تو بہ یڪ معجزہ مے مانی

تو بہ یڪ شاخہ گل

ڪہ بہ اصرار و سماجت روزی

در دل ِسنگ دلم ریشہ دواند

 

ریشہ ات در دل من

وقتے خاشاڪ شود

ڪہ عاقبت این تن فرسودہ من خاڪ

 

شود

 

 

 

 

تو بہ یڪ شادے ناب

در دل صورتے ِ دخترڪے در شب عید

تو بہ یڪ عاطفہ مے مانی

ڪہ فراموشے اش امریست بعید

 

 

 

من اگر زورق سرگشتہ سرگردانم

تو بہ یڪ جاذبہ مے مانی

ڪہ سرو سامان دادیم

و بہ تا ژرف ترین عمق وجودت

 

خواندی

 

 

 

و از آنجا اینڪ با تو مے گویم؛

تو اگر زردے پاییزے ِاین حس لطیفی

من

سرآغاز سبزینگے فصل بهـاران هـستم

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۴/۱۱/۱۲

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

یاد

 

 

 

 

 

 

قفل گنجینہ ے پرمهـر دلت

نڪند با دل من هـم رمز است

ڪہ من اینگونہ شناور هـستم

بین امواج دلاویز حضورت

هـر روز

بہ مهـر

 

 

 

نڪند ضرب طپش هـاے دلم

با دلت هـم نبض است

ڪہ مرا مے برد از هـوش مدام

دم بہ دم میدهـد اینگونہ پیام

 

 

 

 

 

و بہ من میگوید ؛

زندگے نئشہ ے پے درپے محشور شدن

در " یاد" است

غیر آن

هـرچہ بینے و بہ دل آویزی

هـمگے برباد است.

 

 

 

 

 

 

 

تو دور از منی

اینجا مرا ولی

دربرگرفتہ شور

یڪ حس پر غرور

 

هـرجا ڪہ پا نهـم

قلبت سرایم است

ضربان قلب تو

لحن صدایم است

 

من غرق سر و سحر

تو هـرچہ دارے مهـر

رازے ڪہ بین ماست

عهـدے ڪہ بود سر

 

تو دور میشوی

از چشم من ولی

چون حسے باشڪوهـ

هـموارہ در دلی

 

 

وقتے ڪہ در دل ایم

دورے بهـانہ است

پایان و هـجر و غم

تنهـا فسانہ است

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۴/۳/۱۶

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​​​​​

 

 

 

نقطہ عطف
 

 

 

 

 

 

خلوتم

 

مڪث نرمے ست در اندام سراسیمہ ے

 

رود

خیزش سادہ ے موجی

ڪہ پناهـندہ بہ شاخ و رسن ِ مجنونی

 

و سر خم ڪردهـ

بہ هـواے سر برگش

و یڪ لحظہ ے آب .

 

 

ڪاش وقتے ڪہ زمان مے لغزید

و روان بود "روان ام"

_خالے از هـمهـمہ ے خواهـش هـا _

 

ڪاش در نقطہ عطفے ڪہ نگاهـم

 

_ بے تاب _

جاے جریان ِ ازل تا بہ ابد

او را دید .

و مرا شرم ظریفی

بہ ماندن واداشت .

.

.

 

 

ڪاش

از زمزمہ ے باد بگوش افرا

قصہ را مے خواندم ؛

 

اینڪہ آویزہ ے آن شاخہ بید

 

سر ِبازے دارد

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۴/۱۱/۱۲

 

 

 

 

 

 

  نجواهـایے​​​​​​ با حضرت دوست  »»

 

 

 

میدانم لایق نگاهـت نیستم .

ولے ایمان دارم هـنگام آفرینشم ،

افتخار درڪ حضورت را

بہ وجود حقیرم هـدیہ ڪردی

 

متشڪرم  

 

 

 

 

 

 

 

بارگاه

 

 

 

 

 

 

 

​​​​​​

به تو من مے بالم

و بہ هـر بغض نجیبے ڪہ دل تنگم را

بہ هـواے مددے یاد تو مے اندازد

 

 

 

بہ تو من مے بالم

و بہ اندوہ عمیقے ڪہ میان من و

 

توست

عمق یڪ قطرہ ے اشڪ

اوج یڪ بوتہ ے نور

ڪہ مرا مے برد از خلسہ ے بودن با تو

تا بہ سرسبزترین نقطہ ے اوج

تا بہ آبادترین قلہ ے دور

 

 

 

بہ تو من مے بالم

بہ هـمین قطرہ ے اشڪ

و بہ سرچشمہ ے دنجش ڪہ در آن

نقش تصویر تو را مے بینم

نہ بہ اندوهـ 

بہ مهـر

دیدہ ام مے گرید

لبت آرام تر از آب بہ من مے خندد.

 

 

 

 

بہ تو من مے بالم .

و بہ خشم.

و بہ آن دم ڪہ دعا دشمن بدخواهـم را

 

خوار ڪند

و بہ آنروز ڪہ "رنج "

ڪورہ راہ هـاے رسیدن بہ ترا در رہ ام

 

هـموار ڪند

.

اے خوش آن بے رحمی

ڪہ ترا در نظرم یار ڪند !!

 

 

 

 

بہ تو من می‌بالم

تو ڪہ اندازهـ‌ے تقدیر مرا می‌فهـمی

ڪہ دل خستہ و دلگیر ِمرا می‌فهـمی

من ڪہ اندازہ پیمانہ ایے از "خود"

 

ترا مے نوشم

وتو خورشید ِفراگیر ،

.مرا می‌فهـمی

 

 

 

 

بہ تو من مے بالم

و بہ هـر شب ڪہ مرا

با خودت

 

از پل لرزان ِ سر ڪوچہ ترس

گذرم میدهـے تا امنیت و صلح

و بہ تارے شب هـاے بلندم

خبرم میدهـے از ساعت صبح

 

 

 

 

من ڪجا یافتہ ام این عزت؟

ڪہ پر از حس تجلے شدہ ام در خلوت

عادتم دادہ بہ عُزلت یادت.

این سراے من و این یاد تو وُ

 

این مهـلت

 

 

 

 

 

من ترا در جذبہ نیمہ شب خلوت دل

من ترا در حیرت ام از بودن یڪ هـمدل

من ترا در غیبت یاران دیدم

روز حس عرق سرد نیاز از تہ دل

 

 

 

 

پس چرا عمر گرانمایہ بہ تاوان ندهـم

ڪُنج این خلوت بے هـمتا را ؟

مطمئن باش بہ هـر بے سرو سامان

 

ندهـم

مهـلت محو شدن در تو وُ

این بارگہ یڪتا را

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

شڪیبا سروری

۱۳۹۵/۴/۵

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

حجاب

 

‏

 

 

 

 

 

 

دلگیر از این مرداب ام من

مرداب روزهـاے مردہ ایے ڪہ

 

تنگ ِ هـر غروب

قد مے ڪشند سوے آسمان ِ چشم تو

 

 

 

ماهـتاب قصہ ے منے .

ولی

دلگیرم از هـجوم سایہ هـاے وسوسهـ

ڪہ هـر شب ، بر سرم

 

سایہ تر شدهـ

از دیو در درون من

ڪہ هـر لحظہ دیو تر شدهـ

 

 

 

از اینڪہ دیدہ ام

 برڪہ در درون ِ خود

بہ جشن بازتاب ِماہ مے شتافت

و

تمام  ِواژہ هـاے شعر من ،

سایہ ے مخوف ِ یڪ تلاطم ِ سیاہ

 

مے شناخت

.

.

 

 

بہ جز حریر ِخرمن نگاہ تو ،

ماهـتاب قصہ ام !

نیست روزنہ ے روشنے در این شب ِ

 

حجاب

ببار بے دریغ بر هـوس بیڪران آب

 

بتاب بر دمَن ،

ڪہ من

در میان سایہ هـاے شوم ِ هـرشب ام

فقط

بہ ڪُرنش ِ ستارہ هـاے روے آب

 

در برابرت

دلخوشم

 

 

 

من هـنوز در قفس سربے ِ تنم

پا بہ پاے عشق ِآب هـاے پاڪ

از شڪوہ ِ تو سرخوش ام

هـنوز

مهـر را از تو غرق ِخواهـش ام

 

 

و عاقبت شبے سڪوت

براے دیدن رُخ ات

شاخ و برگ ِ هـرز را در خودم

 

بہ بند مے ڪِشم

 

 

 

شاید سحر ،

بر شعلہ سوزان آفتاب

پیڪرم

طلوعے تازہ تر ڪند

شاید خاڪسترم بہ خاڪ 

 

هـبوطے دگر ڪند

شاید عبور ِ آب

مرا نیز معطر ڪند

 

 

شاید ڪہ ماهـ

 بر شب ِ من هـم گذر ڪند .

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیبا سروری

 

۱۳۹۵/۹/۱۸

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نم ِ هـر قطرہ ے اشڪم

ڪہ روان است ز دریاے وجود

ساحل امن تو را مے طلبد

تا ڪہ ارام بگیرد هـمہ دریاے تلاطم

هـمہ امواج تهـاجم

.

هـمهـ، هـنگامہ ے بیتاب شدن در راهـت

امشب آرام بگیرد

اے ڪاش

 

 

" براے حضرت دوست "

 

_لیلہ الرغائب_

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

تا برِ دوست

هـمہ راز و نیازم این است

ترسم آن صادق ِ صبحے

 

ڪہ خبر میدادی

ناگهـان سر رسد از راہ دراز .

 

و من از تیررس ِ مهـر ِ تو هـم گم باشم

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آسمانم !

با تو دریاے وجودم آبے است

با تو حتی

در سیہ روزے ِ شب

مهـتابے است

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

شڪیبا سروری

 

۱۳۹۶/۱۰/۱۴

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   دغدغہ هـاے فڪرے   »»

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

عهد برین



 

 

 

 

زمان

محو جریان ِعبور است

و ڪسے نیست بڪاهـد

سرعت هـَرولہ اش را

سوے پایان مسیر ِگذران

 

لحظہ اے نیست

بماند

تا ڪہ از سهـم حیاتم

تڪہ ایے سنگ بگیرم

برَوم تا لب ِجریان زمان وُ

روے تندآب خیالی

بہ هـمان ژست پدر روز جوانے .

بزنم صاف بہ پیشانے سرمست زمان وُ

بدَرم حلقہ ے گرداب ِ روان وُ

بزنم نعرہ بہ پرخاش :

""" زمان نگذرد اے ڪاش . """

 

 

لحظہ هـا میگذرد

بے منُ بے آنڪهـ

اندڪے مڪث ڪند .خیرہ شود روے

 

نگاهـم

تا ببیند

رد پاے گذرش را ڪہ دمادم

میزند طعن بہ استعارہ ے "بود" ام

و بہ زہ مے ڪشد اعضاے وجودم

 

 

***********

 

 

دست گیرم بہ چہ آخر

ڪہ خطرناڪ گذرگاہ بلندے ست

فتح هـر پیچ و خمش باز

سرآغاز ڪمندے ست

در مسیرش

هـمہ جا

بیم گزندے ست .

 

باد

پشت هـر قایقے از رویا یم

تا ڪہ بودہ ست وزان بود وُ

 

خزان بود وُ

هـمہ ، زندگے ام

سوے غرقابے شررخیز روان بود

هـمہ جا

وقت

دوان بود

خانہ ام

زیر ِزمین بود

دریغا

هـمہ ایام بہ سودایے و اوهـام گذر شد

غافل از عاقبت امر

هـمہ عمر، بہ شیدایے ِاصنام هـدر شد

.

_ مثل آن پر زدن ِسار _

ڪسے باز

مهـیاے سفر شد.

 

 

**********

 

 

آهـ

ڪہ اخیرا

چہ عطشناڪ شدہ است زمان

بہ رسیدن بہ زمین .

و زمین

چہ هـوسناڪ

ڪمین ڪردہ بہ تن سایے ِبا من

و من اینجا

چہ غریبانہ بہ پایان خودم مے نگرم

 

منتظر.

منتظر تا ڪہ تَلے خاڪ در آن روز

 

حزین

یاس بخوانَد بہ سراب هـاے چرندم

و بپوسد

هـمهـ، آمال بلندم

 

 

 

بستہ بودم اگر از حاصل عمر

با "خودش "

عهـدے برین

ڪہ بہ هـر شام و بہ هـر بام

مدام

بنوازم دل سودایے بہ "یادش"

و ببالد در وجودم

ریشہ ِڪوچڪ و پاڪش

تا بہ روز هـرس خاڪ

بہ پهـناے تنم

حجم تنهـایے من را

سخت در بر بڪشد "یار" وُ

مرا برڪشد از غار

بَرد پشت ِ سراپردہ ے اسرار .

بہ سرمستے آن وعدہ دیدار

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

شڪیباسرورے

۱۳۹۵/۵/۸

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بیدار

 

​​​

 

 

 

 

 

 

 

باز هـم خرمن و خوشہ ے ماہ وُ

ابرهـاے تیرہ در راہ وُ

ڪنارم غنچہ ے بشڪفتہ شب بو

 

 

باز هـم پنجہ ام در پنجہ باد وُ

سرشاخہ هـاے سرو آزاد وُ

باز هـم این هـوس بر دل ;

" بڪوبم آسمان را مشت بر سینہ

ڪہ من از شب نمے ترسم "

 

 

دلم با دست شب امشب تو گویے روے

هـم ریختهـ

ڪہ از شیشہ ی هـر تڪ ستارہ از فلڪ

آویختهـ

طرحے از یڪ آسمانْ تصویر از پایین

از زمین

از آن هـمہ هـمزاد و هـم آیین

در گذار از راہ پر تعبیر این تقدیر

 

 

من چنان در عمق این تصویر گم هـست

ڪہ گویے آن منم ;

بر روے برجے بر فراز قلعہ ایے تنهـا

 

ڪہ خدایانم

مرادر شب رهـا ڪردند

و اینڪ اسب چوبین تروا

از در قلعہ گذر ڪردهـ

 

 

یا منم بر روے امواج سیاہ نیل 

با معبود

ڪہ دنبال ردّ ِ ماہ هـستم

برصورت بانوے مصر خود

و خود پارون تا قصر مے رانم

 

 

ترس شب ڪو؟ تا بگویم

آنڪہ

درتاریڪے ِ ڪوهـے شڪافے سفتهـ

این منم، ڪاهـنے در خلسہ بودا فرو

رفتهـ

 

این منم بر ظلمت شب آتشے افروختهـ

خیرہ بر آن

چشم بر چشم اهـورا دوختهـ.

 

 

 

این منم بت هـا بہ زیر عرش رب

انداختهـ

 

شعلہ در بر

آتش از شرم نگاهـش سوختهـ.

 

 

من ڪجا و ترس از شب هـا ڪجا

بار دیگر روشنی، بار دیگر آتش طور

بار دیگر

انفجار نور حق

در شب تاریڪ حرا در شڪاف ڪوہ ن

 

 

 

 

آهـ

دانہ دانہ هـر ستارہ میرود با ابر پارهـ

رعد و برق و ماہ ِپارهـ

آسمانم مے شود دووووووووووور

پس زمینہ بانگ نحس ِ بوم ڪور

 

 

*

*

*

 

 

باز پایان سفر شد

یڪ شب دیگر بہ سر شد

خواب ماہ و صد ستارهـ

ڪم ڪَمڪ بر چشم تارم پر اثر شد

 

 

مے خزد بر درز خواب ِ گرگ و میش ِ

این سحر

حس گرم بودن یڪ هـمسفر

یڪ ستارهـ

_ چشم بیدارے هـنوز _

هـمچو من

مات بر انوار ناب پرفروز

 

 

 

او ڪہ چون من دیگران را در نگاه

پاڪ ِِ هـر شب دیدہ است

او ڪہ از تاریڪے دلهـا بسے دلسوختہ

ست

 

 

خواب بر من رخنہ ڪردہ لیڪ بیدارم

هنوز

 

فڪر تنهـا ماندن این تڪ ستارہ در

شب تارم هـنوز

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

شڪیباسروری

/3/12/94

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گرگ و میش

 

 



 

 

 

 

 

 

 

شب قرار است ڪہ خود را بہ تن صبح ِ

 

ازل هـدیہ دهـد

 

 

گرگ و میش است

قرار است غزل هـاے شب ام

پشت دیوار سپیدار بلند

بہ هـماوردے ِ دیدار پر از شوڪت صبح

.

شبح قافیہ را باختہ وُ

سایہ را با نفس ناز سپید وصل دهـد

 

 

 

در خنڪ هـاے دم صبح فقط

ساز ِ سمفونے یڪ مشت پرندهـ

و سماعے ڪہ بہ دامان پُر از چین ِ

 

درخت افتادهـ

شاهـد وصلت روز و شب ماست

 

 

آہ .

و هـمان سور ِ سرانگشت درخت

ڪہ طمئینہ ے بذرش

نذر ِ صد مجمعہ گردان ِ نسیم سحرے

خواهـد بود

 

 

 

 

 

زندگی

ساحرہ اے هـست ڪہ یلداے شب اش

تا دم صبح غزلخوان ِ سیہ روزے ماست

و سحر چلچلہ هـا

گوهـر ِ گم شدہ در زلف شبانگاهـش را

بہ سپیدے ِ صفاے ازلے مے بخشند

 

 

 

زندگے روز و شب اش یڪ قصہ ست

ڪہ نہ تاریڪے ِ شب مے ماند

و نہ آوازہ ے روز

و فقط

دم دماے دم صبح

سرِ پیچ ِگذر ِ چرخ ِ زمان

جایے نزدیڪ زمین

میتوان دانہ اے گمشدہ در خاڪ ِ

 

تباهی را دید؛

نشئہ ے زندگے ِ بے خبر از دور ِ زمان

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

شڪیباسرورے

۹۶/۶/۷

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​​​​​​

 

 

عبور



 

 

 

 

 

 

 

 

 

شما را نمیدانم .

 

من ڪہ با مہ بہ زمین آمدہ ام ;

رد پاهـاے هـنوزم در مهـ

یادگارے ست ڪہ در قافیہ بند آخرین

 

قطعہ ے شعرم

برعطش هـاے ضمیر بایر ام مے خیسد !

 

 

 

من ڪہ با مهـ

بہ زمین آمدہ ام .

و هـرس ڪردہ ے دستے بودم

ڪہ داس حذر اش

خرمنے در گرو ِ گُردہ ے مهـتاب

 

نخواست .

و آس نظرش

مرهـمے بر دل بیتاب

 

 

 

طالع ام بود ڪہ سر در گرہ ِِ باد سپردهـ

بدوم تا بہ ابد در پے ماهـی

ڪہ گاهـی

سر از پشتہ ے انبوہ مہ و ابر برون

 

آوردهـ

شعر و آواز مرا مے خواند

ولے  آوازہ ے من

پشت این پردہ ے مرموز فراگیر

اسیر است

و بہ جایے نبرد راہ ،

مسیرش

 

 

 

 

وقتے الحان پر از مهـر ڪلامم

ارتعاشے بہ دل تیرہ ے دیوار نبرد

و سرانگشت مدامم

رخنہ ایے بر هـوس ِ هـجمہ ے آوار ;

تا فراموش شوند

لحظہ هـایے ڪہ مرا از ولع عشق جدا

 

میڪردند

تا بیفتد از رسم

عهـد خونین لب هـر نردهـ

نبض بی‌تاب سراپردهـ

و سراپاے مہ آلود سرابی

ڪہ در آن

ڪس خبر از شعف ِ لحظہ ے دیدار

 

نداشت

 

 

رہ ، شب آلودہ و

پاے هـاے سفر ، سودہ و

بر دید ڪم جادہ ڪسے ڪار نداشت .

 

 

 

 

صورتڪ هـاے هـمهـ

محو ِ اشباح غریبے بودند

ڪہ سر از ڪار خدا شان در نیاورد

 

ڪسی

 

و سراسیمہ گے خواهـش من

خرمنے بود از انبوہ شقایق در مهـ

ڪہ هـنوزم ڪہ هـنوز است ،

رہ نبردہ ست بہ دستان ڪسی

 

 

 

 

در هـیاهـوے مجالے ڪہ در آن

هـر قدم بیشتر از خویش

 

جدا مے گشتم

وقتے از خویش بدنبال رہ عشق

رهـا مے گشتم

وقتے از هـیچ

بدنبال چرا مے گشتم !

 

 

 

 

ناگهـان

غایلہ ے مهـترے ڪوچہ ے اوهـام ڪہ

 

خوابید

شعاع تیز مهـتاب ڪہ تابید

مرز هـر نردہ ے لرزان حضورم را

وقتے ڪابوس عبورم» فاتحانہ

 

درنوردید

 

 

.

 

 

مہ ڪہ خوابید

و سفرنامہ ے خود را

مهـلتے دیدم

ڪہ حیرانے آغاز مرا وصل بہ پایانم داد

و بہ هـر نقطہ ے این خاڪ رسیدم

رد پاهـاے خودم ، وصل بہ آغازم داد

 

 

.

 

.

 

 

مهـ

ڪہ خوابید

و خود را

سر آوار ترین گردنہ تنهـا دیدم.

 

گذر ِِ سادہ ے ما را

سفرے دیدم

بین اشباح ِِ مہ آلودہ ے این راهـ

ڪہ مرامش

نقشہ ے هـجرت ِ یڪ عشق اساطیر

 

نبود.

 

عشق

معناے گذرنامہ ے دلگیر نبود

و بجز واژہ ے تنهـاے عبور

بر تہ ِ خواب سفر

چیزے تعبیر نبود

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۸/۴/۱۵

 

 

 

 

 

هـوااار

 

 

 

 

دلم

جز بر پارہ سنگ هــاے جُلجتاے این سفر

سر نمے نهـد

ڪہ شانہ هــا

سرسپردگے ِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِ بوسہ هــاے عشق را

بہ جشن ِ سڪہ هــاے ڪفر مے برند

 

 

دیگر

سرود ِ عشق را

بہ گات هــاے مومنانہ سر نمے دهــم

ڪہ گریہ هــاے چاڪ چاڪ ِ هــر شبانہ ام

جز بہ گوش ِڪفتران چاهــے ام

نمے رود

 

 

صبر میڪنم

بر جفاے سرخپوش ِ نمرودے ات

ڪهـ

آتش ام

جز بہ حصر ِ جنبشی

 

بہ گلستان سبزتر نمے رسد

 

 

 

•**•. .•**•. .•**•. .•**•. .•**•. •**•. .•**•. .•**•. .•**•. .•**

•**•. .•**•. .•**•. .•**•. .•**•. •**•. .•**•. .•**•. .•**•. .•**•.

 

 

من بہ دست هــایِ دادخواهــے ام

ڪہ تو را حڪم مے دهــد

بہ جرم ِ قتل عام ِ ریشہ هــاے مهــر از دلم .

و بہ سربدارے ِ قنوت لحظہ هــاے خواهــشم

هــر روز

در ڪشاڪش ام

 

و بہ سقوط

و انهــدام ِ قطرہ هــاے شبنم ام

در این هــبوط

 

حتے بہ ساز ِ سرڪش ِ جوانے ام

ڪہ فالس مے زند

در انتهــاے گام هــاے زندگی

سرڪش ام

 

براے مرگ ِ فرقہ ے درونے ام

تَرڪِش ام

 

من

هـوار مے ڪنم

آوار ِ سرنوشت را بر سراچہ ے سڪوت ِ این زمین

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

شڪیباسروری

 

۹۷/۳/۲۳

 

 

 

 

 

 

 

ڪوتاہ هـاے ڪوچڪ نیمایی »»

 

 

 

 

 

موضوع ؛ ڪلے
 

 

 

 

 

 

 



 

 

 

 

 

از هـواے ڪوے تو

جز هـوس

بر مزار ِ بال هـاے آرزو» نماندہ است

 

وز نفس

جز غبار حسرتی

بر زبانہ هـاے قفل هـاے این قفس

 

از پرندگی

بہ نام ڪوچڪے دلخوشیم

 

وز تمام سال هـاے دلدادگی

بہ اوج ِ نامہ ای

بر فراز ِ سیگنال هـاے بال هـرتز !

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

اهـلے شدم

بہ آستانت اے رفیق

و بیقرار ِ هـر تبانے ام

ڪہ سرخوشی

و داستان ِ لحظہ هـاے بودنت رقم زدند

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

شب هـا

ڪہ از سیاہ چالہ هـاے آسمان

بہ مردمان ِ چشم من

پلے سپید

تا بہ خانہ » مے ڪشی

 

در باورت نمے رود؟

ڪہ آرزوے هـفت سالہ ے مرا

دامن ڪشان ، بہ قعر سفرهـاے جاودانہ

 

مے ڪشی؟

 

شهـاب ِ سنگ من !

در باورم نشستہ ای

شبے سقوط ڪن

با شرارہ هـاے آتشت

بر انجماد ِ آب ڪاسہ ای

لبالب از امید بازگشت تو

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

‏
با دست هـاے تو

یڪ وجب ، بیشتر نیست این سد

ولی

لبریز ِ دریا مے شود از عشق

و طغیان مے ڪند

ڪاریز در سینہ ؛

هـر شب

ڪہ بارانت

 

هـر شب

ڪہ بارانت

 

هـرشب،

ڪهـ

 

بارانت.

 

 

 

 

 

 

 

‏✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

ریشہ ات را بدوان

در دل ِ دیدہ ے پاڪے ڪہ ترا

 

مے خواندهـ

ساقہ ات ، سرو ِ امیدش

 

شاخہ ات را بتڪان

بر غم ِ برڪہ ے صافے ڪہ ترا بالیدهـ

میوہ ات ؛ شهـد ِِ شریف اش

 

سادہ مے گویم

سایہ ات را برسان

بر تب ِ تفتے ِ خاڪے ڪہ ترا رویاندهـ

مرهـم اش ؛

 

دست ِ

نجیب ات

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

شدہ در تنهـایی

بر سر ِ گور ڪسے گریہ ڪنی

ڪہ بدانے هـرگز

قصد مردن بہ سرش راہ نیافت؟

 

و بدانے سوگ اش

چیزے جز

معنے ِ رفتن ، ز سر راہ نداشت ؟

 

شدہ بر روے دلے خاڪ بریزی

ڪہ بدانے زندہ است؟

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

ترسے از درون من ڪہ باز ؛

خالے ام.

 

مے رسیدے ام

ڪاش

در بزنگہ ِ هـبوط ِ آن خداے ڪوچڪ

 

خیالے ام

 

دست هـاے تو

هـمیشہ از مهـیب ِ ترس هـاے من

قوے ترند

و

صداے تو

رساتر از

غریو ِِ انهـدام آرزو

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

وقتی

بہ سڪوت مے ڪشانے ام

شهـرے در من فریاد مے ڪشد

مردمڪ هـایی

در اشڪ هـایم غرق مے شوند

و دست هـایی

پشت پردہ ے دود

برایم نقشہ ے مرگ مے ڪشند

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

شڪیباسروری

 

۹۴/۱۱/۱۲

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

روزی

مے نشیند باد

آنچنانے ڪہ ببینے دگر از جانب من

موج ِ مهـرے بہ هـواے صخرہ ات

میل بہ خیزاب ندارد

 

روزے از دور هـوس خواهـے ڪرد

قطرہ اے " بے تابے "

گم ڪند راهـش را

سوے صحراے دلت

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

با ڪاروان ِزخمے ِ یڪ عمر انتظار

بیشتر بمان

 

بر داغ ِ برگ هـاے ریختہ از پارہ ے

 

تن اش

اے شارہ ے بهـار !

بیشتر ببار

بیشتر بِروے .

 

بیشتر بساز با تُن آرام و خستہ ے این

 

زخم خوردہ

 

از خزان

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

حدود ِ مرز هـاے عشق را

خاڪ پاے تو

رقم مے زند !!

 

تا هـرچہ چشم ڪار مے ڪند

اگر دورتر شوی

هـراس نیست .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

بماند .

اینڪہ در گوش ِ جگر گوشہ ے قلبم

چہ خواندے شب هـــا

ڪہ دگر یاد ندارد مادر ِ مهـــرش را

 

ما ڪہ هـــرشب

یتیم بچہ ے گریان ِ تو را خواباندیم

ڪہ ؛

 

      "" برمیگردے . ""

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

عشق

گاہ بہ آرامش پیوند تو با دست نسیم

یا بہ طوفانے ِ امواج بلندت در شب

 

گاہ هـم عشق

بہ سبڪبارے ِ آهـنگ قدم هـایم

در عمق تو است

 

بومیان مے گویند

وقتے از ساحل امن ات دوری

شدہ گاهـے دریا

سخت نامرد شدہ .

 

 

بومیان

چہ میدانند ڪہ در قصہ من

ساحل امن

هـمان غرق شدن در طلب ِ عمق تو

 

است

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

یادم از صحبت عید و طرب ِ پار آمد

زندگے عادت دلخوشڪنڪے هـست

ڪہ هـر بار آمد

 

ما بسان گل ڪم جان ِ بهـار مے روییم

دست افشان ، دل ِ بے باڪ ز غم

 

مے روبیم

.

.

 

تا ڪہ ناگہ ببینیم

 

خزان باز بہ بازار امد

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

دیدے آخر ڪہ سرابش ثمر آب نداشت

 

؟

نقش ِ گل بوتہ ے وحشی

_ هـمہ غوغاے دو روزے _

 

ڪہ دگر تاب نداشت

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در آمدن هـا

در پر ڪشیدن پشت ِ پرچین ِ پر از پیلہ

 

ے تنهـایے ِ

 

ما

هـر ڪسے رسم ِ خودش را دارد

رفتن هـا اما

هـمگے مثل هـمند

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

آہ عشق

 

 

گاہ میپوشد بر تن

جامہ ے پر ارج ِ ابراهـیم را

گاہ مے بخشد بہ جانان

عشق وُ اسماعیل را .

 

گاهـ

میدانے عشق .

در نثار ِ آنچہ میخواهـیم معنا مے شود

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

تڪ درختے سادہ ام ،

 

حد نزن ساقہ ے احساسم را

 

از واژہ هـاے مهـر

شعر ِ تَرے بریز بہ پاے جوانہ ام

حتے اگر بہ جارے ِ احساس ِ تو امید

 

نیست .

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

من ایستادہ ام

تا ڪہ ڪم ڪنم روے هـرچہ ڪوہ را

ببار بر سَرم

سیلاب هـاے ماتم ِ انبوہ را

 

 

 

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

امواج دریایے ست در ساحل

ڪہ من لب بر لب خاموش آن

آرام مے گیرم.

 

اگر اندوہ از شب تا سحر خیزد

اگر باران ماتم بر سرم ریزد

من و آن ساحل آرام

من و دل، سیر از نشئہ آن ڪام .

 

من و دریایے آرامش

ڪہ از هـر جام مے گیرم

 

 

. , - ΄ ' ` ΄ - , - ΄ ' ` ΄ - , - ΄ ' ` ΄ - , - ΄ ' ` ΄ - , - ΄ ' `

 

 

 

 

 

✿★•’✿★•’✿★•’✿★